Όπως κάθε σημαντική μερα έτσι και το Σαββατο 25 Μαρτίου γιορτάζουμε την Εθνική Επέτειο στην παραδοσιακή Ελληνική 100% ταβέρνα της Αγγελικής στη Σόφια - Βουλγαρία. Σε πεντακάθαρο ανοιξιάτικο περιβάλλον, θα απολαύσουμε απο τα έμπειρα χέρια της σεφ Αγγελικής και με αγνά υλικά τον παραδοσιακό τραγανό μπακαλιάρο με την γευστική σκορδαλιά. Επιπλέον θα υπάρχει ποικιλία ψαρικών και νηστίσιμων εδεσμάτων όλα με την επίβλεψη της Αγγελικής. ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΡΑΠΕΖΙ ΕΔΩ: Angeliki's Greek Taverna....
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Μπακαλιάρος: Είναι το φθηνό ψάρι του λαού (εξ ου και «Φτωχογιάννης»), αγαπημένο των μαμάδων γιατί δεν έχει κόκαλα – και γι’ αυτό το συνιστούν οι παιδίατροι – αλλά και ενδιαφέρουσα πρώτη ύλη για όσους αγαπούν τους πειραματισμούς στη μαγειρική.
Το ψάρεμά του αποτελεί πηγή εντυπωσιακών θρύλων. Λέγεται ότι οι Βίκινγκς, στην προσπάθειά τους να ψαρέψουν μπακαλιάρους, έφτασαν στην άλλη άκρη της θάλασσας κι έτσι, κατά λάθος, ανακάλυψαν τον Νέο Κόσμο. O μπακαλιάρος εμφανίστηκε στην αγορά τον Μεσαίωνα.
Τον έφεραν οι Βάσκοι, οι οποίοι είχαν ανακαλύψει τον μεγαλύτερο ψαρότοπο του κόσμου δίπλα στις ακτές της Νέας Γης. Κράτησαν το μυστικό αυτό για περίπου 500 χρόνια. Δεν είναι γνωστό πώς από τη Νέα Γη ο μπακαλιάρος έφτασε στην Ελλάδα, ο οποίος όχι απλώς θεωρείται ελληνικός, αλλά ταυτίζεται και με την εθνική και τη θρησκευτική μας γιορτή.
Εκτός από το κλασικό πιάτο μπακαλιάρος - σκορδαλιά που σερβίρεται στο τραπέζι της 25ης Μαρτίου, την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το ολόλευκο αυτό ψάρι μαγειρεύεται με χίλιους τρόπους. Στο τηγάνι, τον φούρνο ή την κατσαρόλα και συνοδεύεται με πατάτες, με όλων των ειδών τα χορταρικά, αλλά και με δαμάσκηνα ή σταφίδες.
Μαγειρεύεται επίσης ως γέμιση σε ντολμάδες, ως στιφάδο με κρεμμύδια, κεφτέδες, ακόμα και πλακί με κρασί και μπόλικο μαϊντανό ή σε πίτα με μυρώνια, καυκαλήθρες, σέσκουλα, σπανάκι και μάραθο.Γιατί τρώμε βακαλάο και όχι κάποιο άλλο ψάρι!
Το εθνικό μας φαγητό για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου είναι ο μπακαλιάρος υγράλατος με σκορδαλιά. Πως, όμως, καθιερώθηκε αυτό το έθιμο και πως ενσωματώθηκε στις διατροφικές μας συνήθειες ο μπακαλιάρος ή αλλιώς βακαλάος;
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινά με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ..
Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος τον «νέο κόσμο». Τη σκυτάλη από αυτούς πήραν οι Βάσκοι ψαράδες, οι οποίοι ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και οδηγήθηκαν στο πάστωμα του, μέσα από το οποίο πέτυχαν πρώτον, να έχουν φαγητό που διατηρείται στα μακρινά τους ταξίδια και δεύτερον, βρήκαν μια τροφή νηστίσιμη, αλλά και φθηνή για το λαό της Ισπανίας.
Οι Βάσκοι, μάλιστα, επειδή ο βακαλάος κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της Ενδοχώρας που δε μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια, ονόμασαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού».
Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Πως, όμως, σχετίζεται με την 25η Μαρτίου και γιατί είναι το «πιάτο» της ημέρας;
Απλούστατα και σύμφωνα με την κοινή λογική, κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας η Εκκλησία επιτρέπει μόνο δύο φορές την κατανάλωση ψαριού, ήτοι την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων. Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι δεν ήταν ποτέ πολυτέλεια, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση, καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, οπότε πέρασε στην παράδοση και κατά συνέπεια έγινε το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι στις μέρες μας, την παγκόσμια πρωτιά σε κατανάλωση μπακαλιάρου κατέχει η Πορτογαλία, διότι οι Πορτογάλοι έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες διαφορετικές συνταγές για την αξιοποίησή του στην εθνική τους διατροφή, ενώ κατά παράδοση τον αποκαλούν «πιστό φίλο».
Τον έφεραν οι Βάσκοι, οι οποίοι είχαν ανακαλύψει τον μεγαλύτερο ψαρότοπο του κόσμου δίπλα στις ακτές της Νέας Γης. Κράτησαν το μυστικό αυτό για περίπου 500 χρόνια. Δεν είναι γνωστό πώς από τη Νέα Γη ο μπακαλιάρος έφτασε στην Ελλάδα, ο οποίος όχι απλώς θεωρείται ελληνικός, αλλά ταυτίζεται και με την εθνική και τη θρησκευτική μας γιορτή.
Εκτός από το κλασικό πιάτο μπακαλιάρος - σκορδαλιά που σερβίρεται στο τραπέζι της 25ης Μαρτίου, την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, το ολόλευκο αυτό ψάρι μαγειρεύεται με χίλιους τρόπους. Στο τηγάνι, τον φούρνο ή την κατσαρόλα και συνοδεύεται με πατάτες, με όλων των ειδών τα χορταρικά, αλλά και με δαμάσκηνα ή σταφίδες.
Μαγειρεύεται επίσης ως γέμιση σε ντολμάδες, ως στιφάδο με κρεμμύδια, κεφτέδες, ακόμα και πλακί με κρασί και μπόλικο μαϊντανό ή σε πίτα με μυρώνια, καυκαλήθρες, σέσκουλα, σπανάκι και μάραθο.Γιατί τρώμε βακαλάο και όχι κάποιο άλλο ψάρι!
Το εθνικό μας φαγητό για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου είναι ο μπακαλιάρος υγράλατος με σκορδαλιά. Πως, όμως, καθιερώθηκε αυτό το έθιμο και πως ενσωματώθηκε στις διατροφικές μας συνήθειες ο μπακαλιάρος ή αλλιώς βακαλάος;
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινά με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ..
Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος τον «νέο κόσμο». Τη σκυτάλη από αυτούς πήραν οι Βάσκοι ψαράδες, οι οποίοι ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και οδηγήθηκαν στο πάστωμα του, μέσα από το οποίο πέτυχαν πρώτον, να έχουν φαγητό που διατηρείται στα μακρινά τους ταξίδια και δεύτερον, βρήκαν μια τροφή νηστίσιμη, αλλά και φθηνή για το λαό της Ισπανίας.
Οι Βάσκοι, μάλιστα, επειδή ο βακαλάος κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της Ενδοχώρας που δε μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια, ονόμασαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού».
Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Πως, όμως, σχετίζεται με την 25η Μαρτίου και γιατί είναι το «πιάτο» της ημέρας;
Απλούστατα και σύμφωνα με την κοινή λογική, κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας η Εκκλησία επιτρέπει μόνο δύο φορές την κατανάλωση ψαριού, ήτοι την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων. Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι δεν ήταν ποτέ πολυτέλεια, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση, καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, οπότε πέρασε στην παράδοση και κατά συνέπεια έγινε το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι στις μέρες μας, την παγκόσμια πρωτιά σε κατανάλωση μπακαλιάρου κατέχει η Πορτογαλία, διότι οι Πορτογάλοι έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες διαφορετικές συνταγές για την αξιοποίησή του στην εθνική τους διατροφή, ενώ κατά παράδοση τον αποκαλούν «πιστό φίλο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου